Αγαπητοί φανατικοί αναγνώστες του Γεωγράφος.gr. Εγκαινιάζουμε μια διασκευασμένη σειρά παραμυθιών με πρωταγωνίστρια τη Χιονάτη. Τα παραμύθια μας αποτελούν σύγχρονες διασκευές με πολλά αληθινά στοιχεία και απευθύνονται σε ενήλικες. Απολαύστε το 1ο κεφάλαιο.
Το παραμύθι:
Στη μέση της πόλης, εκεί που οι δρόμοι μοιάζουν με ρωγμές πάνω σε παλιά φιλμ, υπήρχε ένα μπαρ με την ταμπέλα του να τρεμοπαίζει:«NEON».
Όμως μέσα, τίποτα δεν ήταν φωτεινό.
Εκεί κράταγε ένα bar— ή μάλλον ζούσε εγκλωβισμένη μέσα σε αυτό — μια κοπέλα με λευκό δέρμα, κόκκινα χείλη, και μαλλιά σαν σκοτάδι μετά τα μεσάνυχτα. Τη φώναζαν Χιονάτη, όχι από τρυφερότητα, αλλά σαν ειρωνεία.
Το NEON Bar ήταν όνειρο δικό της.
Το είχε πάρει με δάνειο, με ρίσκο, με χρέος και με ξενύχτια.
Στο Μοναστηράκι, στενό και χαμηλοτάβανο,
με κόκκινο φωτισμό και μουσική που εναλλασσόταν από Miles Davis σε Massive Attack.
Και στην αρχή, το πράγμα δούλευε.
Μα τότε μπήκαν οι επτά.
Όχι όλοι μαζί. Σταδιακά.
Ένας από φίλο. Ένας μέσω ξαδέρφου. Ένας που «ήξερε καλά τα ηχητικά».
Ένας που «έπιανε τον παλμό του κόσμου».
Κι ο πιο ήσυχος – εκείνος που «δεν ενοχλούσε ποτέ».
Και πριν το καταλάβει,
άρχισαν οι περίεργες φάσεις.
Ο ποιοτικός κόσμος να φεύγει.
Οι φίλες της να απομακρύνονται.
Τα σχόλια για την εμφάνισή της να γίνονται πιο στενά.
Ο DJ να αλλάζει μουσική όταν μιλούσε.
Και το φως, εκείνο το ζεστό που είχε στήσει με τόση αγάπη,
να γίνεται νευρικό, μπλε, ψυχρό.
Κι η ίδια;
Μέσα στο ίδιο της το μαγαζί, ένιωθε φιλοξενούμενη.
Κρατούσε τις αποδείξεις της ταμειακής, αλλά το περιβάλλον την έσπρωχνε στην άκρη.
Δεν ήταν πια σίγουρη πότε και πώς άρχισε να φοβάται να μιλήσει.
Πότε ξεκίνησε να ζητάει άδεια από τους “βοηθούς” της.
Οι νάνοι είχαν πιάσει όλα τα πόστα.
Και σαν μικροί νταβατζήδες με ψευτοευγένεια,
έκαναν το NEON μια κάψουλα εξουσίας τους.
Κι εκείνη δεν έβρισκε τον τρόπο να τους βγάλει.
Όχι γιατί δεν ήθελε.
Αλλά γιατί το δίκιο χωρίς συμμαχία, δεν κάνει θόρυβο.
Ήταν η μόνη γυναίκα πίσω από τη μπάρα, και μπροστά της… επτά άντρες.
Δεν ήταν καλοσυνάτοι νάνοι.
Ήταν νάνοι στην ψυχή:
- Ο Γλοιώδης
- Ο Παρεάκιας,
- Ο Φωνάρας,
- Ο Λιγούρης,
- Ο Διευθυντής,
- Ο Ποιητής του Τίποτα
- και ο Μαστουρωμένος.
Τη φώναζαν «μωρό», «κουκλίτσα», «αστεράκι», την άγγιζαν χωρίς να ρωτούν, της έδιναν φιλοδωρήματα με βλέμμα ιδιοκτησίας. Κάθε βράδυ την έπνιγαν με λόγια και σιωπές. Δεν την άφηναν σε ησυχία. Ήταν, λένε, «δική τους». Λες και την είχαν «μαζέψει» από τον δρόμο.
Ένα βράδυ, μπήκε εκείνος. Δεν φορούσε πανοπλία, ούτε έμοιαζε με πρίγκιπα. Μάλλον με εργαζόμενο στον ηλεκτρισμό, γεμάτος καλώδια και ψυχρό βλέμμα.
Όχι καβάλα στο άσπρο άλογο.
Με ένα παλιό laptop και μια ερώτηση:
«Εσύ είσαι η ιδιοκτήτρια; Γιατί αυτό το μέρος δεν μοιάζει να σ’ ανήκει πια».
Κάθισε στο σκαμπό. Την κοίταξε. Εκείνη κοίταξε κάτω.
Οι νάνοι τον πλησίασαν. Έριξαν ειρωνείες.
«Δεν είναι για σένα αυτή, φιλαράκι».
«Έχουμε σειρά εμείς».
Αλλά ο πρίγκιπας δεν ήρθε για να μιλήσει.
Τους εξουδετέρωσε. Όχι με σπαθί, αλλά με κάμερες, καταγραφές, φωτογραφίες — κι ύστερα, με κάτι πιο τρομακτικό απ’ όλα: τη δημοσιότητα.
Η αστυνομία μπήκε με φωνές και φλας. Όλα κατέρρευσαν. Οι νάνοι πήγαν εκεί που πάνε τα απόβλητα.
Κι η Χιονάτη;
Δεν τον φίλησε.
Τον κοίταξε μόνο, με μάτια σαν παράθυρα χωρίς κουρτίνες.
«Ευχαριστώ», του είπε.
Και μετά περπάτησε μόνη της στον δρόμο.
Εκείνος γύρισε να τη ρωτήσει πού πάει. Εκείνη ούτε γύρισε.
Ήταν η πρώτη της ελεύθερη νύχτα.
Απολαύστε μερικές εικόνες για να μπείτε στο κλίμα όπως τις σκεφτήκαμε στο Γεωγράφος.gr, εν έτει 2025.
Η συνέχεια τον επόμενο μήνα….