Σπάνια στο εν λόγω blog κάνουμε σχολιασμό πολιτικών δηλώσεων, πόσο μάλλον πρωθυπουργού. Γενικότερα είμαι συντηρητικός.
Σε αυτό το άρθρο όμως θα κάνω μία εξαίρεση. Θα σχολιάσω τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, όπως τις διάβασα στο cnn.gr στις 25/4, αναφορικά με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος. Θα επισημάνω για ποιο λόγο κάνει λάθος ο Πρωθυπουργός, αν προσβάλει εκπαιδευτικούς που αρνούνται να συμμετέχουν στη διαδικασία της αξιολόγησης.
Γιατί λέω ΑΝ;
Διότι η διατύπωση του πρωθυπουργού δείχνει μάλλον ασαφής καθώς δεν ξεκαθαρίζει αν αναφέρεται στη γενική ιδέα της αξιολόγησης ή συγκεκριμένα στην τρέχουσα μέθοδο. Μια τέτοια ασάφεια μπορεί να οδηγήσει σε άδικες κρίσεις και λάθος συμπεράσματα. Αν ο πρωθυπουργός εννοούσε ότι γενικά οι άνθρωποι που είναι εναντίον της ιδέας του να υπάρχει μια κάποια δίκαιη αξιολόγηση δε θα έπρεπε να είναι στο δημόσιο, τότε απλά θα απαντούσα να λέει τη γνώμη του, καθώς κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, όπως κι αυτοί που υποστηρίζουν το αντίθετο. Σε αυτήν την περίπτωση πολύς κόσμος, όπως και ο δημοσιογράφος του cnn.gr στις 25/4, αν κρίνω από τον τίτλο που διάλεξε, όπως και οι περισσότεροι θα έχουν παρερμηνεύσει το τι είπε ο πρωθυπουργός.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν κι επί της αρχής, είμαι υπέρ μιας αξιολογητικής διαδικασίας η οποία θα είναι προς όφελος των καθηγητών και των μαθητών και θα ενδυναμώνει τις σχολικές μονάδες, παρόλα αυτά πιστεύω ότι πολλά περιστατικά δίνουν εύλογο χώρο για άρνηση συμμετοχής με την τρέχουσα διαδικασία.
Είναι εύλογο να αναφερθεί ότι σε μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα, όποιος και να είσαι, δε μπορείς να προσβάλλεις, πόσο μάλλον δημόσια, όσους διαφωνούν με τις αξιολογητικές αλχημείες που προωθείς. Πόσο μάλλον να τους απειλείς. Διότι αν λες, λες κι είναι δικό σου το δημόσιο, ότι δεν έχουν ή δε θα ‘πρεπε να έχουν θέση όσοι αρνούνται την αξιολογητική διαδικασία που επιβάλλεις, είναι τόσο απειλή, όσο και προσβολή. Και δείχνει σημάδια αλαζονείας και λογικής ότι το δημόσιο πρόκειται για μαγαζί το οποίο ανήκει σε οποιονδήποτε πρωθυπουργό.
Γιατί είναι λάθος αυτό που είπε ο πρωθυπουργός, εφόσον αναφέρεται στην τρέχουσα διαδικασία που προωθεί;
Γιατί όμως κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη αξιολόγηση δίνει εύλογο χώρο για άρνηση και παίρνω κατά κάποιο τρόπο «πάσα» ακόμη και στην περίπτωση που ο καλοσυνάτος πρωθυπουργός μιλούσε γενικά για τη θεωρητική ιδέα μιας αξιολόγησης; Σας παραθέτω μία σειρά από περιστατικά τα οποία μπορώ να τα επιβεβαιώσω εγώ ο ίδιος.
Περιστατικό 1: Αξιολόγησε με σε ό,τι δεν ξέρεις.
Καθηγητής κλήθηκε να αξιολογήσει διευθυντή σε συγκεκριμένα διοικητικά θέματα, ενώ ο ίδιος ουδεμία γνώση είχε και ουδεμία σχετική γνώση θα έπρεπε να έχει μιας και στη συγκεκριμένη μονάδα απασχολούνταν 2 ώρες την εβδομάδα. Κλήθηκε εν ολίγοις να αξιολογήσει συγκεκριμένες διοικητικές λειτουργίες, οι οποίες δε σχετιζόταν με την παρουσία του στην εκπαιδευτική μονάδα, ούτε θα ήταν δυνατό να τις αξιολογήσει από πιστοποιητικά ή άλλα αποδεικτικά. Σε κάθε περίπτωση, όποιος/α πηγαίνει 2 ώρες την εβδομάδα κάπου, δε θα μπορούσε να έχει πλήρη εικόνα για τα περισσότερα από τα διοικητικά θέματα, πλην εκείνων που σχετίζονται με την εργασία του στο μέρος εκείνο, κι αυτά σε ό,τι τον/την αφορά.
Περιστατικό 2: Δεν του πήγε καφέ. Δεν έκανε σεξ μαζί του. Άρα ακατάλληλος.
Διευθυντής αξιολόγησε ως ακατάλληλο καθηγητή ο οποίος, τυχαίνει να ήταν και υπερβολικά ευσυνείδητος, αφού μεταξύ άλλων είχε ετοιμάσει και δικό του εκπαιδευτικό υλικό. Ο λόγος ήταν ότι αρνήθηκε να ανεχτεί την, επιτρέψτε μου να πω, μικρή κοροϊδία του ίδιου του διευθυντή κι ενός υπαλλήλου, αρνούμενος να κάνει το μισό από τα 100 πράγματα που του ζητήθηκαν, χωρίς να προσβάλλει κανέναν. Ο ίδιος δε είχε ειδοποιήσει εξ’ αρχής σχετικά με πίεση χρόνου, πέραν βεβαίως του ότι επρόκειτο για απλή κοροϊδία. Ουδένα εμπόδιο προέκυψε από την άρνηση αυτή του καθηγητή ως προς την εύρυθμη λειτουργία της μονάδας, εκτός κι αν ο διευθυντής έχει σοβαρό πρόβλημα κατανόησης που του απαγορεύει να φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του γενικά. Προσέξτε, ο καθηγητής χαρακτηρίζεται ακατάλληλος. Εξισώθηκε δηλαδή με κάποιον ο οποίος είναι αγενής, δεν πηγαίνει στα μαθήματα, δε δίνει σημειώσεις, δε δίνει αναφορά στο τι κάνει, δε βάζει ασκήσεις, δεν τους διδάσκει την ύλη, είναι «κομπογιανίτης», δεν κάνει αναπληρώσεις, έχει το λεγόμενο σύστημα βαθμολόγησης τύπου ανεμιστήρα κοκ. Με κάποιον που κάνει όλα αυτά μαζί για να είναι ακατάλληλος. Δηλαδή το συγκεκριμένο αξιολογητικό σύστημα ποιον θεωρεί απλά επαρκή, ποιον καλό, ποιον πολύ καλό και ποιον άριστο; Μήπως σε αυτές τις κατηγορίες μπαίνουν όποιοι πηγαίνουν καφέδες και υπόσχονται σεξ; Γιατί περιστατικά τέτοια ως γνωστόν καλπάζουν και θα έπρεπε αν ο πρωθυπουργός σέβεται το δημόσιο και τους πολίτες να τα εκμηδενίσει.
Περιστατικό 3: Μαθητές καλούνται να αξιολογήσουν τον «δήμιό τους».
Πολλοί θα διαφωνήσετε αλλά: Μαθητές (!) καλούνται να αξιολογήσουν καθηγητές!!! Αγαπητά παιδιά, σε περίπτωση που διαβάζετε το συγκεκριμένο κείμενο, είστε άξια, πανάξια, κάποια πράγματα όμως δε μπορείτε να τα κάνετε όταν είστε τόσο νέοι. Πέραν των έφηβων που κανονικά δε θα ‘πρεπε να διαβάζουν το εν λόγω κείμενο γιατί είμαστε blog για πιο ενήλικες, να πω μερικά αυτονόητα επιχειρήματα: Δηλαδή αν «πιέσεις» τα παιδιά και τους βάλεις έναν κακό βαθμό, ή τους κάνεις παρατήρηση επειδή κάνουν φασαρία, ή επειδή δε θα έχουν κάνει τις ασκήσεις τους ή δε θα έχουν διαβάσει, τι αξιολόγηση μετά αυτά θα κάνουν στον «δήμιό τους»;
Προκύπτει η εντύπωση ότι οι σχεδιαστές αυτής της αξιολόγησης θεωρούν τα σχολεία κι εν γένει τα δημόσια κέντρα μάθησης ένα είδος εμπορικών μαγαζιών για τα οποία ρωτάνε τους πελάτες αν έμειναν ικανοποιημένοι από την εξυπηρέτηση; Γιατί σίγουρα δεν προκύπτει να πιστεύουν ότι είναι κέντρα μάθησης.
Είναι ακόμη αυτονόητο ότι, αν όχι οι περισσότεροι, πολλοί έφηβοι και νεαροί, αν νιώσουν ότι μπορούν να επηρεάσουν την αξιολογητική διαδικασία του ανθρώπου που τους «εξαναγκάζει» να κάνουν κάτι που δε θέλουν, όπως π.χ. διάβασμα, προφανέστατα είναι πολλές οι πιθανότητες ότι θα τον «θάψουν»! Ή ζητάμε από τους μαθητές να έχουν την ωριμότητα να κρίνουν τον καθηγητή τους; Με ποιο δικαίωμα ζητάμε να συμπεριφέρονται λες και είναι ενήλικες μικρά παιδιά, όταν οι ίδιοι οι ενήλικες αποδεικνύονται ανίκανοι πολλές φορές να κρίνουν με αντικειμενικότητα; Ποιος έκανε αυτό το ολέθριο λάθος;
Πολλοί θα απορήσετε σχετικά με το αν προβλέπεται τέτοια διαδικασία. Θα σας απαντήσω ότι κι όμως, υπάρχει ειδική πλατφόρμα σχεδιασμένη ώστε να μπαίνουν οι μαθητές για να αξιολογούν τους καθηγητές τους! Πριν από λίγες εβδομάδες ήταν online!
Περιστατικό 4: -Μα ο νόμος λέει… -Βρε κάτσε τώρα να σε «τραμπουκίσουμε».
Αξιολογητής, οποίος προφανέστατα κάπου έκανε τη δουλειά του ο άνθρωπος, από κάπου θα πήρε εντολή, έστειλε ένα κάρο έγγραφα σε νεοδιόριστο, ο οποίος είχε δεν είχε συμπληρώσει 2 μήνες στο δημόσιο. Του ζητούσε ουσιαστικά να προχωρήσουν τη διαδικασία της αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που προβλέπεται διετής περίοδος προσαρμογής. Αν και το πρόβλημα ενδεχομένως λύθηκε, φαίνεται η τάση που υπάρχει στη διοίκηση να αντιμετωπίσει τους εκπαιδευτικούς με άλλους όρους από αυτούς που θα έπρεπε.
Σε τι δε θα αναφερθώ:
- Δεν θα αναφερθώ σε αναρίθμητες περιπτώσεις που καταγγέλονται από κόμματα της αντιπολίτευσης.
- Δεν θα αναφερθώ σε περιπτώσεις εκπαιδευτικών οι οποίοι έτυχε να εμπιστευτούν ή ήθελαν να συζητήσουν το γολγοθά που περνάνε κατά τη διαδικασία της αξιολόγησης, επειδή απλούστατα τυχαίνει να μη χαίρουν εκτίμησης του προϊσταμένου τους ή να μη χρήζουν ιδιαίτερης συμπάθειας ανάμεσα στο εκάστοτε εκπαιδευτικό προσωπικό, λες και το ελληνικό δημόσιο είναι ιδιωτικό μικρομάγαζο και λειτουργεί με πελατειακές σχέσεις τύπου: τον συμπαθώ δουλεύει, δεν τον συμπαθώ και άρα τον απολύω.
- Δε θα αναφερθώ σε περιπτώσεις που διευθυντές καλούνται να αξιολογήσουν σε πράγματα εκτός της αρμοδιότητάς τους εκπαιδευτικούς, δεν έχω πολύ καθαρή εικόνα για κάτι τέτοιο αλλά προφανέστατα, εφόσον συμβαίνει είναι καρακριτέο και δείχνει την προχειρότητα των διαδικασιών.
Τι όμως μπορώ να αναφέρω ακόμη:
Ότι τελικά ζητείται σε κάποιες περιπτώσεις από τους εκπαιδευτικούς οι περισσότεροι εκ των οποίων υπερμορφωμένοι, με πολλά χρόνια σπουδών και εμπειρίας, αφού κρίθηκαν επιλέξιμοι σε έναν ατελείωτο πίνακα που ταξινομεί τους αιτούντες βάσει προσόντων, και άρα αξιολογήθηκαν πολλάκις για να έχουν αυτά τα προσόντα, να ξαναμπουν αυτή τη φορά σε μία διαδικασία «βλακειοποίησης». Μια διαδικασία που φιλοδοξεί να τους «επαναξιολογήσει» όμως τώρα με υποκειμενικά πολλές φορές, κριτήρια. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί λοιπόν ως φαίνεται πως θα πρέπει να ανέχονται και προσβολές από τον πρωθυπουργό της χώρας, σε περίπτωση που εννοεί κάτι τέτοιο ο άνθρωπος. Στην περίπτωση αυτή ο πρωθυπουργός μάλλον νομίζει ότι μιλάει στο συνάφι του. Λέμε ΑΝ.
Πως νιώθω:
Την ηλιθιότητα στο μεγαλείο της. Σαν να είπε ο φιλελεύθερος, καλός στα οικονομικά πρωθυπουργός, σε 2 μανατζεραίους ελάτε να δείτε τι πρέπει να κάνουμε στο δημόσιο, κι εκείνοι να νομίζουν, να συμπεριφέρονται και ακόμη χειρότερα να πράττουν ανάλογα με το πώς θα έκαναν στο μαγαζάκι που διευθύνουν ή που διεύθυναν.
Ότι αγνοούν τελείως την αξιολογητική αξία της σειράς, η οποία μπορεί να μην είναι και τέλεια δεν αντιλέγω. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι αυτοί που διορίζονται είναι κάπου το 6%, 7% χιλιάδων αιτήσεων, μέχρι τις μέρες αυτές που γράφεται αυτό το άρθρο. Κι ότι τουλάχιστον για τους καθηγητές η μοριοδότηση δείχνει να είναι αντικειμενικότατη μπροστά στις νουθεσίες που αναφέρω. Με άλλα λόγια αγνοούν ότι δεν πρόκειται για κάποιο μαγαζάκι ή εταιρεία στην οποία έκαναν τα χαρτιά τους 4 άνθρωποι και πρέπει να δούμε αν κάνουν, και διαλέγουμε στην αρχή από τους 4 τους 2 και μετά τον έναν. Αγνοούν ότι μιλάμε για αιτήσεις χιλιάδων ανθρώπων, ότι από αυτούς επιλέγονται πολύ λίγοι, κι όχι για να πάρουν τους μισθούς αυτών που κάνουν τέτοιες θρασύτατες δηλώσεις, εφόσον βέβαια δε μιλάνε γενικά, περί ιδεών οι άνθρωποι. Ότι προφανώς δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι αυτοί οι καθηγητές να έχουν κλίμα μικρού καφενέ μεταξύ τους. Ότι πρέπει να υπάρχουν τυπικές κι ευγενικές σχέσεις που διασφαλίζουν τις ισορροπίες μεταξύ πολλών και διαφορετικών μορφωμένων ανθρώπων. Ότι μια χαζοαξιολογητική διαδικασία δυσχεραίνει αντί να βελτιώνει τις ισορροπίες άρα κάνει κακό στο εκπαιδευτικό σύστημα αντί να το βελτιώσει.
Τι δε θέλω:
Να προσβάλω
Να υποτιμήσω
Να αναγκάζονται οι καθηγητές να μπαίνουν στη διαδικασία πελατειακών ανταλλαγμάτων τύπου: «πες καλά λόγια και θα σου βάλω άριστα». Για να κρατήσει ο καθηγητής κατά τον τρόπο αυτό τη θέση του, που υποτίθεται κινδυνεύει ή έστω για να γλιτώσει από την ηλιθιότητα που τον έβαλαν να κάνει.
Που για να πάρει αυτήν τη θέση, έχει λιώσει στο διάβασμα κι έχει κάνει και μερικά χρόνια υπομονή. Τα χρόνια της υπομονής δε, για τους περισσότερους μόνιμους και νεο-μόνιμους καθηγητές είναι πολλές φορές περίπου όσο χρονών είναι οι έφηβοι που τους δίνεται το δικαίωμα να τον αξιολογήσουν. Δικαίωμα που μάλλον δίνεται από κάποιον άσχετο σχεδιαστή αξιολογήσεων.
Να παραβιάζεται η «μαγεία» της εφηβείας και του να είσαι μικρό, ανώριμο και χαμογελαστό, δηλαδή παιδί.
Να εκβιάζονται και να απειλούνται καθηγητές.
Τι θέλω:
Να μην ταλαιπωρούνται με δικαστικές αγωγές άξιοι εκπαιδευτικοί, είτε μόνιμοι, είτε νεο-μόνιμοι δηλαδή νεοδιόριστοι, είτε αναπληρωτές οι οποίοι πέφτουν θύματα παρόμοιων περιπτώσεων με αυτών που αναφέρθηκαν.
Να υπάρχει μια αξιολογητική διαδικασία η οποία θα είναι διαφανής, θα βελτιώνει το εκπαιδευτικό σύστημα και δε θα χρησιμοποιείται ως μέσο απειλής ούτε θα αφήνει περιθώρια εκβιασμού.
Ποιος θα βρει αυτή τη διαδικασία:
Σίγουρα όχι όποιος από χόμπι κρατάει αυτό το blog, αλλά οι αρμόδιοι.
Επίλογος:
Ακούγονται ακραία τα 4 περιστατικά, κι όντως μπορεί να είναι ακραία. Είναι όμως αληθινά. Αφήστε που είναι πιθανό να μην είναι και τόσο ακραία, από την άποψη ότι είναι πιθανό να αποτελούν ένα 10% των περιπτώσεων. Ελπίζω όχι μεγαλύτερο ποσοστό. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν, και αν ο πρωθυπουργός προσβάλλει αυτούς που τα έχουν βιώσει, εφόσον εννοεί κάτι τέτοιο, έχει κάνει μέγιστο λάθος.
Μπορώ ακόμη να υπενθυμίσω ότι τα προβλήματα στην εκπαίδευση συνήθως σχετίζονταν με το ότι δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό, εξοπλισμοί, αίθουσες κλπ. Ποτέ δεν τέθηκε θέμα ουσιαστικό περί ουσιαστικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών γιατί ο συγκεκριμένος τομέας είναι δύσκολο να αξιολογηθεί εκ νέου, δεδομένου ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν ήδη υπεραξιολογηθεί για να έχουν όλα αυτά τα προσόντα τα οποία και μοριοδοτούνται. Κι αν στα πανεπιστήμια υπήρχε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η οποία ζητούσε αξιολόγηση, αυτή γινόταν με τους φοιτητές να συμμετέχουν με μια απλή γνωμοδότηση. Σε κάθε περίπτωση τα πανεπιστήμια είναι άλλη υπόθεση.
ΥΓ: Αν το διαβάσατε στις 25/4 και στις 26/4 και βρήκατε κάποιες διαφορές, δεν ήταν ιδέα σας. Επαναδιατυπώθηκαν κάποιες φράσεις ώστε να μην υπάρχει κάποια παρερμηνεία. Διορθώθηκε κι ένα ορθογραφικό στις 28/4 μαζί με 2-3 λέξεις για καλύτερη κατανόηση. Δε θα ασχοληθώ περαιτέρω.
Ανάλαφρη εικόνα από pixabay