Επιχειρούμε να δημοσιεύσουμε ένα παραμύθι που όλοι αγαπήσαμε κι αγαπάμε σε μια νέα έκδοση που προσπαθεί να περάσει περιβαλλοντικά μηνύματα. Προφανέστατα και διαφέρει από την αυθεντική ιστορία, κάτι το οποίο επισημαίνουμε προς αποφυγήν παρεξηγήσεως ειδικά άμα τύχει να διαβαστεί από μικρά παιδιά χωρίς την παρουσία γονέα!
Ευχόμαστε να το απολαύσετε και θα χαρούμε να έχουμε τα σχόλιά σας στη φόρμα επικοινωνίας του Γεωγράφος.gr.
«Η περιβαλλοντική μας έκδοση της Κοκκινοσκουφίτσας».
Μια φορά κι έναν καιρό, σε έναν κόσμο που άλλαζε γρηγορότερα από ποτέ, ζούσε ένα κορίτσι με ένα κόκκινο σκουφί, που όλοι το ήξεραν ως Κοκκινοσκουφίτσα. Το χωριό της βρισκόταν κοντά σε ένα μεγάλο δάσος, που άλλοτε ήταν καταπράσινο και γεμάτο ζωή. Όμως τα τελευταία χρόνια, τα καλοκαίρια γίνονταν αφόρητα ζεστά, οι βροχές όλο και λιγόστευαν, και οι πυρκαγιές κατέστρεφαν κάθε τι ζωντανό.
Ένα απόγευμα, η μητέρα της τής έδωσε ένα καλάθι με βιολογικά τρόφιμα και τσάι από φαρμακευτικά βότανα.
“Πήγαινε στη γιαγιά σου, που είναι άρρωστη, και δώσε της αυτά. Αλλά να προσέχεις! Το δάσος είναι επικίνδυνο. Οι φωτιές έχουν καταστρέψει τις φωλιές των ζώων, και πολλοί πεινασμένοι λύκοι κατεβαίνουν προς τα χωριά.”
Η Κοκκινοσκουφίτσα ξεκίνησε τον δρόμο της, μα το άλλοτε σκιερό δάσος ήταν τώρα γεμάτο ξερόκλαδα και καμένα δέντρα. Η γη ήταν στεγνή, και κάθε της βήμα σήκωνε σκόνη. Ο ήλιος έκαιγε ανελέητα.
Ξαφνικά, ανάμεσα στα γυμνά κλαδιά, εμφανίστηκε ένας αδύνατος, ταλαιπωρημένος λύκος. Τα μάτια του έλαμπαν, όχι από κακία, αλλά από την πείνα.
“Πού πηγαίνεις, μικρή;” ρώτησε με φωνή που έμοιαζε περισσότερο κουρασμένη παρά απειλητική.
Η Κοκκινοσκουφίτσα, αν και ήξερε πως δεν έπρεπε να μιλά σε αγνώστους, τον λυπήθηκε. “Πηγαίνω στη γιαγιά μου. Είναι άρρωστη και της φέρνω φαγητό.”
Ο λύκος σκέφτηκε γρήγορα. “Η γιαγιά σου έχει νερό; Γιατί εδώ στο δάσος δεν υπάρχει πια. Τα ποτάμια έχουν στερέψει.” Οι φωτιές δεν έχουν προηγούμενο. Στην Ελλάδα μόνο σε 5 χρόνια καήκαν 3.700.000 στρέμματα. Η κλιματική αλλαγή χειροτερεύει λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Τα οικοσυστήματα καταρρέουν όπως βλέπεις και σε αυτό εδώ το δάσος. Κι εγώ ακόμη που έχω ένστικτα άγριας ζωής, επηρεάζομαι σε αυτό το περιβάλλον.
Η Κοκκινοσκουφίτσα δίστασε. “Νομίζω πως ναι…” Είναι θλιβερό, αλλά δε φταίμε όλοι οι άνθρωποι.
Ο λύκος τότε έτρεξε μπροστά της και εξαφανίστηκε. Δεν ήταν πλέον ένα άγριο θηρίο, αλλά ένας επιζών ενός κόσμου που κατέρρεε.
Όταν η Κοκκινοσκουφίτσα έφτασε στο σπιτάκι της γιαγιάς, την είδε να ποτίζει ένα μικρό κήπο. Ήταν αδύναμη, αλλά προσπαθούσε. Το έδαφος ήταν τόσο ξηρό που ράγιζε.
Ξαφνικά, από το δάσος ακούστηκε ένας ήχος. Ήταν ο λύκος! Αλλά δεν ήταν μόνος του. Τον ακολουθούσαν κι άλλα ζώα – ελάφια, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι – όλα αναζητούσαν καταφύγιο.
Η γιαγιά χαμογέλασε. “Βλέπεις, παιδί μου, η φύση βρίσκει τρόπο να συνεχίσει. Αλλά χρειάζεται τη βοήθειά μας.”
Από εκείνη την ημέρα, η Κοκκινοσκουφίτσα και η γιαγιά της δεν έδιωξαν τα πεινασμένα ζώα. Αντίθετα, φύτεψαν δέντρα, μάζευαν νερό και βοήθησαν το δάσος να αναγεννηθεί.
Ηθικό δίδαγμα:
Οι πραγματικοί «λύκοι» δεν είναι πάντοτε τα πεινασμένα ζώα, αλλά πολλές φορές όλοι αυτοί που άθελά τους ή ηθελημένα έχουν «ξεχάσει» να φροντίζουν τη Γη ή την «ταλαιπωρούν» και βεβαίως επιλέγουν συνειδητά να μην κάνουν τίποτα για να διορθώσουν την κατάσταση.